Studeren voor dokter betekent zes jaar studie plus een jaar stage. In die tijd was er ook nog een legerdienst van achttien maanden. Het laatste jaar van zijn opleiding liep hij stage in  Antwerpen, Aalst en Leuven.  Hij draaide toen telkens drie maanden mee op de afdelingen kinderziekten, verloskunde, inwendige ziekten en chirurgie van verschillende ziekenhuizen. Een meer dan boeiend jaar! In 1955 haalde hij zijn diploma en was hij dokter.
Onmiddellijk werd hij opgeroepen voor om onze Belgische krijgsmacht te vervoegen in Duitsland. Eerst was hij gekazerneerd in Siegen waar de

waar de pantsertroepen gelegerd waren en daarna verhuisde hij naar Vogelsang, dat een oefenkamp was voor alle divisies. In Vogelsang was er een klein hospitaal en dat werd gerund door een kapitein-geneesheer die militair was en twee miliciens: een tandarts en Antoine als dokter. Die legerdienst was best een leerrijke tijd, vertelt hij zovele jaren later, ik werd met vele problemen geconfronteerd en leerde daar echt de routine. In mei 1956 trouwde hij met Maria Joanna De Brauwer en na hun huwelijksreis trok zijn vrouw mee naar Vogelsang. En dat maakte mijn legerdienst een pak lichter, voegt Antoine er aan toe.

Tijdens de laatste maanden van zijn legerdienst in 1957 vestigde hij zich als huisarts in zijn geboortedorp. Hij startte op de Lokerenbaan in het herenhuis recht tegenover de Spoorweglaan. In die dagen waren de dokters Verstraeten, Gossey, Moens, Vuylsteke en Van Cauteren de gevestigde waarden. Dokter Geldof was even voor hem met een eigen praktijk gestart. Het was een hele andere tijd dan nu, zegt Antoine. De huisdokters werkten zeven dagen op zeven. Toch bestond er een wachtdienst op zondag en je mocht blij zijn dat je als jonge dokter aan de wachtdienst mocht deelnemen. De prestaties werden niet vergoed, die werden geïnd door de dokter die je verving. Ik werkte dus gratis. Na een tijdje heeft Antoine het absurde van deze toestand besproken met de oudste huisdokter, dokter Verstraeten, en is het systeem gewijzigd. Dokter in de jaren vijftig is echt niet te vergelijken met deze tijd, voegt Antoine er aan toe. In mijn beginperiode waren de mensen nog erg behoudsgezind en veranderen van dokter was niet zo vanzelfsprekend in die dagen.

En de huisdokter was vaak de enige persoon waar de mensen bij terecht kwamen. Als je dat vergelijkt met wat er nu gebeurt… we hebben meer ziekenhuizen, een spoedafdeling, specialisten… Vandaag gaan mensen echt ‘shoppen’ als ze iets mankeren. Het was ooit anders, zegt Antoine. Een consultatie kostte toen ik begon 20 frank (0.50 euro). In het begin van mijn carrière had ik verdomd veel patiënten die halfjaarlijks of jaarlijks hun rekening kwamen vereffenen.
Van bij de start beschikte Antoine over een autootje. De kliniek in Zele bestond toen al maar de Koevliet was enkel en alleen een zandwegel, breed genoeg voor één auto. Een ambulance was er niet, de brandweer beschikte wel over een voertuig dat er voor kon doorgaan, maar dat werd enkel en alleen gebruikt voor ernstige gevallen. Meestal gebeurde het ziekentransport met de auto van de huisarts. In 1960 startte men met de bouw van hun huis in de Dreef en in 1961 verhuisden ze.

Aan den travers

Hygiëne

Vrouw

Vertrouwen

In heel zijn verhaal wil Antoine ook zijn vrouw niet vergeten naast haar taak van moeder van vijf kinderen, zorgde ze ook voor de administratie, was secretaresse, telefoniste en moest de mensen opvangen. De dokter bereiken was niet altijd even makkelijk als hij op ronde was. Ik schreef iedere dag mijn lijst van huisbezoeken voor haar op, zegt Antoine, en zo kon ze ongeveer inschatten waar ik zou zijn. We hadden van een aantal patiënten het telefoonnummer en zo lukte het haar om me toch te bereiken in geval van nood. Vandaag is het een pak simpeler met de gsm.
Een dokterspraktijk combineren met een gezinsleven was ook niet altijd eenvoudig. Heel vaak stond heel het gezin op zaterdagnamiddag klaar en juist als ze wilden vertrekken... ging de telefoon. Maar de patiënten gingen voor en thuis blijven was de boodschap.

Om de zoveel weken had je wachtdienst. Dat waren niet de prettigste dagen van de maand, vertelt Antoine. Je werkt altijd met een soort handicap want je kent de voorgeschiedenis van de patiënt niet en dat maakt het er soms niet makkelijk op. Ik heb wachtdienst gedaan tot mijn zeventigste, gaat hij verder, maar toen hebben ze de wachtdienst opgesplitst en heb ik nog verder gedaan tot mijn 75. Dan ben ik er definitief mee gestopt.

Hobby's
Van bij de start van zijn praktijk heeft Antoine altijd vakantie genomen. Ook al deden zijn confraters dat niet, hij deed dat wel. Vakantie betekende vooral op reis gaan met zijn vrouw en zijn vijf kinderen. Reizen werd doorheen de jaren één van zijn passies. Het meest trokken ze er met de auto op uit. Dat was toen de kinderen nog klein waren een hele volksverhuizing. De wieg, het kinderpark, de bagage en alle kinderen erin. Ik moet je er geen tekeningske bij maken, vertelt Antoine, en daarbij komt nog dat reizen toen nog echt reizen was. Er waren geen autostrades en naar de Provence betekende twee dagen rijden. De Provence had hun hart gestolen maar daarnaast houden Antoine en zijn vrouw schitterende souvenirs over van hun reizen naar Marokko, Kenia, Sint-Petersburg, Italië, Guyana (waar zijn eerste kleinkind geboren is)…

Anekdotes

.Plots haalt hij een papiertje te voorschijn. Ik had nog enkele anekdotes opgeschreven, zegt hij. Op een bepaald moment kwam het in de mode dat de mannen aanwezig waren bij de bevalling. Zo had ik ooit eens een vader die kostte wat kost de bevalling van zijn spruit wou fotograferen. De weeën kwamen, iedereen gefocust op de moeder en haar barensweeën en opeens achter ons BOENK ! De fotograaf van dienst was slangelings achterover gevallen en lag buiten westen op de grond. Dat was me een bevalling. Het kind kwam gezond ter wereld maar vadertje lief heeft de eerste tien dagen van haar leven in het ziekenhuis gelegen met een zware hersenschudding.
Een ander memorabel feit was de doktersstaking van 1964. De artsen legden op 1 april het werk neer als de regering-Lefèvre niet wou toegeven inzake de gratis verzorging van weduwen, invaliden, gepensioneerden en wezen. Om opeising te voorkomen trokken honderden artsen naar het buitenland. De regering sloeg terug door 3.500 ziekenhuisartsen en geneesheren-onderofficieren op te vorderen, en op 18 april was de historische staking voorbij.

In het arrondissement Dendermonde was er een wachtdienst die telkens door drie dokters werd verzekerd. De eerste moest de telefonische oproepen beantwoorden, de tweede deed de vistites en de derde moest de weg wijzen. Op een bepaald moment zat ik aan de telefoon en ik kreeg een oproep uit ’t Kloosterke voor iemand die plots onwel geworden was. Een kwartier later bellen ze terug om mee te delen dat de dokter nog niet gearriveerd was. Een kwartier later nog een telefoon met de melding dat er nog iemand onwel geworden was, de dokter met wachtdienst.
Wat Antoine ook altijd leuk vond waren de woorden die onze Kloddezakken gebruikten voor bepaalde aandoeningen. Had een vrouw een fibroom dan moest ze dringend geopereeerd worden van een vleesboom. Een andere twijfelde eraan of zijn pezewever (pacemaker) wel goed werkte.